Draai hier al je vinyl uit je platenkast – zaterdag 23 maart 2019
–
bazbo 0568: Frank Zappa & The Mothers Of Invention – Roxy & Elsewhere
Over meesterwerken gesproken. Ook deze behoort tot mijn meest favoriete Zappaplaten. FZ had in 1974 een geweldige band om zich heen: George Duke op toetsen, Tom en Bruce Fowler op resp. bas en trombone, Napoleon Murphy Brock op sax en vocalen, plus de drummers Ralph Humphries en Chester Thompson. Deze plaat uit 1974 is opgenomen tijdens drie avonden in de Roxy in L.A. Er was ook een cameraploeg aanwezig (en we hebben uiteindelijk meer dan veertig jaar moeten wachten tot de concertfilm verscheen). Het klinkt allemaal fantastisch, of je erbij bent, ook al zijn er nogal wat overdubs. Veel nieuw materiaal horen we, maar ook een paar oude bekenden. Pygmy Twylyte valt op, evenals de stamper Cheepnis en de Bebop Tango vol malle wendingen en improvisatie. Absoluut geniaal is de hele tweede plaatkant, die begint met het nostalgische Village Of The Sun en dan doorgaat in Echidna’s Arf (Of You) en Don’t You Ever Wash That Thing?. De loopjes, tempo- en maatwisselingen volgen elkaar in duizelingwekkend tempo op en tegelijkertijd is het bijna onmenselijk retestrak. Waanzin. Mijn exemplaar komt uit de Ankcollectie en ik heb een Duitse heruitgave uit een onbekend jaar. Had ik al gezegd dat dit een meesterwerk is?
–
bazbo 0567: Frank Zappa – Apostrophe (‘)
Een alleraardigste verrassing uit de Ankcollectie. Ik heb een Italiaanse versie uit 1974, het jaar dat deze plaat verscheen. Het is een ‘klassieke’ Zappaplaat. De Yellow Snow-suite opent het album. De zin ‘Watch out where the huskies go and don’t you eat the yellow snow’ zal iedereen wel kennen. En er staan meer Zappaklassiekers op: Cosmik Debris en Stinkfoot, bijvoorbeeld. Tekstueel is het allemaal nogal geestig, al zit er ook weer flink veel venijn in. In het titelnummer wilde Zappa een keer Creampje spelen: hij nodigde Jack Bruce en Jim Gordon uit en jamde met hen een instrumentaal monument. Allerlei andere groten spelen ook weer mee: Duke, Ponty, Aynsley Dunbar en Zappa-bekenden Ray Collins, Ruth Underwood, Don Guerin en Sal Marquez. Dit is het eerste album waarop Napoleon Murphy Brock meedoet, de man met de elastieke benen en stembanden, die Zappa op Hawaii ontdekte en uit een andere band wegkaapte. Hij zou een paar jaar lang hét vocale geluid van Zappa zijn en vooral zijn stem-pel drukken op het volgende album. Meesterwerk dit, overigens.
–
bazbo 0566: Frank Zappa & The Mothers Of Invention – Over-Nite Sensation
Na de Grand en Petit Wazoo tours had Zappa een beetje genoeg van de intelligente muzikanten die tijdens een tournee schaken leuker vonden dan het ruige rock&rollleven (achter de groupies aan). Hij boekte maar weer eens een studio en nam op wat een van zijn populairste platen zou worden. Waarschijnlijk omdat het op het eerste gehoor ‘gewone’ rocksongs bevat. Nadere beluistering doet anders beseffen: ze zitten geweldig goed in elkaar, zijn complex van arrangement en er komen tamelijk ingewikkelde passages voorbij. De muzikanten die meespelen zijn ook geen kleintjes: George Duke, Jean-Luc Ponty, Tina Turner en meer van dergelijke lui. Camarillo Brillo en Dirty Love zijn de bekendste stukken, maar mijn favorieten zijn I’m The Slime, Fifty-Fifty en Zomby Woof. Zappa werd later zelf een beetje moe van steeds maar weer die publiekslievelingen (Dinah-Moe-Hummm!) spelen, dat hij ze helemaal achter in het concert plaatste en dan ook nog eens op topsnelheid uitvoeren. Deze plaat is belangrijk, want het opende de poort naar nog beter werk, dat terecht kwam op het volgende en nog weer volgende album. Hoes van de plaat is van David B. McMacken en bevat allerlei verwijzingen naar bandleden, songteksten en zaken die al eens eerder aan de orde kwamen; kortom: Conceptual continuity. Over-Nite Sensation kwam uit in 1973. Mijn exemplaar uit de Ankcollectie is wederom een Duitsche heruitgave uit een onbekend jaar.
