bazbo – de wereld van Bas Langereis

Bas Langereis leest u voor!

12-07-2018

B-log: 14 t/m 20 juli 2018

Filed under: B-log 2018 — bazbo @ 18:53

Vrijdag 20 juli: Zappanale
Acht uur ben ik wakker. Douche. Koffie. Om kwart over tien ga ik naar de expositie. Daar speelt Gabba Zappa Hey! nog een keer. Ik verwacht akoestisch, maar de band gaat gewoon luid tekeer, haha. Vervolgens pik ik ook stukje mee van Fried Dähn, solo op elektrische cello. Als ik weer in het huis kom, zijn De Vrouw en De Zoon afwezig, vanwege een rondje boodschappen in het dorp. Ze komen de spullen wegbrengen en gedrieën gaan we naar de Stadtbäckerei. Ik eet er een pastasalade. Dan stappen we op de fiets en we rijden door het bos en veld naar het festivalterrein op de Galopprennbahn. Eerst de juiste toegangsbewijzen ophalen en dan betreden we het terrein. Al snel heb ik wat boodschappen gedaan: Banana Moon (Daevid Allen) en Teddy Boys Don’t Knit. (Vivian Stanshall) bij Ulli, Far From Home (Traffic) bij die wazige gast met z’n platenkraam, Seven (Soft Machine) voor drie pleuro bij een klein tafeltje en Beau Coucou (Piniol) bij de Arfshop. Inmiddels is Jazzprojekt Hundehagen begonnen met de formele aftrap van het festival. Dit keer spelen ze helemaal geen Zappa, maar hun eigen gepiel. Dat ben ik al snel zat. Het is warm en zonnig en we zoeken verkoeling en beschutting in de grote tent. Op kleine podium speelt Tante Tofu. Het bandje krijgt assistentie van een koortje waarin ook Steffen mee doet. Ik vind het gebodene – een verhaallijn met eigen werk in het Duits met wat Zappastukken erdoorheen – charmant, aandoenlijk bijna, misschien wat amateuristisch en daardoor niet (meer) zo goed passend op het festival. Flat Earth Society met David Bovée op het grote podium daarentegen! Lekkere bigbandtetterdetet! Slechts een enkel Zappadeuntje, maar dat maakt me in dit geval geen bal uit. Fijn! Ik koop twee platen van de band: Terms Of Em-arr-ass-ment en Bogga Masta. Erna speelt op het kleine podium Tatvamasi: mooi jazzy met strijkers, subtiel. Tijd voor een vegaburger en pizza. Bij Charlie koop ik twee Magma’s: Magma en Üdü Wüdü. Hoofdband op het grote podium is vandaag Fried Dähn & Skin of Clazz, een ensemble van jongelui. Het is zeker bijzonder en onderhoudend: Zappa met veel percussie en de elektrische cello. Dan is het al half een, maar ik wil nog wat meepikken van Piniol. Het openingsstuk is atmosferisch, opbouwend naar ontieglijk luid. Het tweede stuk ramt er gelijk genadeloos in. Ha, de band is hard, veel te hard, ik moet oordoppen in. Ik ben benieuwd naar de plaat. We gaan. In het duister fietsen we terug naar het huis. Op sommige plekken is het echt stikdonker en zien we helemaal niets (ouderwetse fietsverlichting met een dynamo), bijvoorbeeld op een oversteekplaats. Half twee zijn we in huis, daar nog wat drinken. Vakantie.

–

Donderdag 19 juli: Zappanale welcome party
Pas om negen uur wakker. Koffie en wat eten. Dan ga ik een rondje hardlopen, door bos en veld. Nou ja: rondje. Ik loop een stuk door het bos, dan door het veld en na een kwartier draai ik om en loop ik hetzelfde stuk terug. Weer in het huis is De Vrouw ook op en klaar. Om een uur wandelen we naar de markt, bezoeken we de expositie van de Arf-Society en lunchen we met salade in de Stadtbäckerei. Aansluitend slenteren we een rondje door het dorp. We ontmoeten Dave, Nicola, Shaun, LudzNL en Graham op een terras en drinken koffie met hen. Vier uur zijn we in het park Am Kamp voor de Welcome Party van Zappanale. Gabba Zappa Hey! mag het onofficiële deel van het festival openen. One two three four! Ha, ze hebben succes; iedereen vindt de Zappanummers in Ramonesstijl leuk. Tussendoor begroeten we veel mensen, ook altijd leuk. De Vrouw gaat met andere dames ergens eten. Rond vijf uur krijg ik op mijn telefoon bericht dat De Zoon eraan komt. Ik ga terug naar het huis, verwelkom hem (hij reed weer mee met Aad) en samen gaan we terug naar park. Lutopia Orchestra is net begonnen met spelen. Leuke eenmansband (niet helemaal, er is een jongedame op een plukbas bij), mooi voor een festivalletje. Zappnoise speelt ook weer; ze worden jaarlijks weer wat beter. Dan is De Vrouw er ook weer. We lopen naar de grillroom op de markt en De Zoon en ik eten er de traditionele Dönerteller mit Pommes und Salat. Als dat op is, maken we in het park nog een stukje van Bad Penny mee. Dat is werkelijk ieder jaar precies hetzelfde, dus om half elf hebben we het gezien en gehoord en gaan we terug naar het huis. Niet heel veel later ga ik slapen. Vakantie.

–

Woensdag 18 juli: Börgerende-Nienhagen
Half acht ben ik wakker. Koffie en wat lezen. We hebben wifi in het huis, dus kan ik ook wat twitter- en instagramberichten maken en lezen. Vanmorgen maken we eerst een rondje boodschappen. Geld halen, de biowinkel in, de grote drogisterij (leesbril kopen) en de goedkope supermarkt. We brengen alles naar huis en aansluitend om half twee pakken we de fietsen. Een terugtraprem, dus even wennen. We rijden door het bos en veld naar Heiligendamm, dan langs de kust naar Börgerende. Onderweg stoppen we vele malen voor wat foto’s. In Börgerende vinden we een Italiaan en daar lunchen we met salade met garnalen. IJs op een terrasje verder. We fietsen verder door het veld en bos en komen terecht in het Nienhäger Gespenster Wald. Op plekken gaat het fietspad vlak langs de rotsafgrond en de zee. Uiteindelijk rijden we via de grote weg terug naar Bad Doberan. Op het terras bij het Kamp Theater treffen we Tim & Chantal, Martin & co, Erik, Jan, Bengt. We brengen de fietsen weg en gaan met onze vrienden iets drinken. Met Tim & Chantal eten we bij de Vietnamees. De geröstete Ente is nog altijd goed. Als we teruggaan naar Kamp Theater ontmoeten we daar ook Nicola, Dave, Shaun en Graham. Rond middernacht zijn we terug. Vakantie.

–

Dinsdag 17 juli: van München naar Bad Doberan
De wekker gaat om half zes. We douchen, pakken de koffers weer in en verlaten het hotel. Om half acht zijn we op het station München Hbf. Eerst broodjes voor onderweg kopen en vervolgens naar het perron. Klopt het wat er op de borden staat? De trein van kwart voor acht rijdt helemaal niet. Het klopt. Dus gaan we naar de infobalie. Daar krijgen we twee alternatieve routes aangeboden. Beiden via Berlijn, de een met twaalfduizend overstappen, de ander met slechts vier. Die vertrekt wel pas om 09.55 uur. Beide routes betekenen dat we om half zes aankomen op het eindpunt en dat is precies volgens ons oorspronkelijke plan. We kiezen de laatste. We zullen dan met de ICE naar Berlijn rijden, vervolgens overstappen op Regionalbahn, S-Bahn en bus! Voor het eerste deel van de reis gaan we zitplaatsen reserveren. Dat lukt en het is nog gratis ook. Dan gaan we op zoek naar koffie. Bij het eerste het beste tentje staat de muziek keihard, dus ga ik ergens op een bovenverdieping kijken. Daar moeten we wel erg lang wachten, maar de koffie is goed. Onze trein naar Berlijn vertrekt volgens dienstregeling, maar onderweg heeft hij heel veel vertraging. De rit is wel heel mooi door allerlei landschap, maar we zijn pas om 15.15 uur in Berlijn. Te laat voor onze aansluitingen. Wat nu? Weer naar de infobalie! Daar krijgen we nóg een alternatieve route, nu de Regionalbahn naar Wismar. Als we snel naar het perron boven ons gaan, dan redden we het misschien. We redden het. Ik wil de daar klaar staande trein in stappen en hoor iemand zeggen: ‘Diese Zug geht nicht nach Zappanale.’ Het blijkt een aardige meneer, die ik nooit eerder heb gezien, maar vertelt dat hij vaak naar Zappanale is geweest en mij wel kent. Hij pakt ook dezelfde trein als wij, moet naar Schwerin. Tien minuten later is onze trein er wél. Het is een drukke forensentrein, die met ieder station leger en leger wordt. Onderweg bel ik met meneer Zühr en vertel dat we naar verwachting pas om half acht aankomen. Gelukkig hebben we geen vertraging. In Wismar hebben we zelfs tien minuten overstaptijd. De Regionalbahnboemel naar Rostock zorgt ervoor dat we om half acht in Bad Doberan zijn. Daar zitten de heer en mevrouw Zühr al voor ons klaar. Fijn om ze in redelijk goede gezondheid terug te zien. Met de auto is het maar een heel klein stukje naar ons vakantiehuis. Alles is hetzelfde, het is als thuis komen. We pakken koffers uit en wandelen dan naar het Kamp Theater: daar zitten Nona, Sascha, Gerhard en Ulli alsof ze nooit zijn weggeweest. Niet veel later is Michael er ook. We eten er een hapje, drinken een drankje, praten, lachen en beleven. Om kwart over elf zijn we terug in het huis en gaan we slapen. Vakantie.

–

Maandag 16 juli: München en King Crimson in Philharmonie am Gasteig
Geen wekker. Rond elf uur zijn we klaar en gaan we de straat op. Eerst lopen we naar de Karlsplatz. In de drukke Neuhauserstrasse vinden we een terras bij een grote bakker, waar we ontbijt nuttigen: omelet met brood en koffie en sap. Aansluitend aanschouwen we het Marienplatz en de Viktualienmarkt. Vervolgens via het Odeonsplatz naar de Hofgarten. Dan naar de Platzl, waar we iets drinken. Om half vijf zitten we op een ander terras Wiener schnitzel te eten. Zes uur lopen we langs de Isartor naar de Philharmonie am Gasteig. Ik ben benieuwd naar de zaal en het geluid. Een tweede concert van King Crimson! Half acht is het zover. De zaal is mooi, het geluid veel beter. Toch ook hier in de zeer luide gedeelten wat vervorming. Gelukkig krijgen we vanavond niet veel echte beukstukken, al bezorgt Level Five me kippenvel. Tranen bij de Bolero, headbangen op One More Red Nightmare en Starless vind ik altijd zeer mooi. Toegift 21st Century Schizoid Man blijft de moeite waard. We kijken schuin van rechts op het podium en zien Gavin Harrison volop aan het werk. Wat debiel goed is die vent toch. Het hele concert is voorbij voor ik het weet. Half elf is het. In de foyer ontmoeten we Moses en zijn vrouw! Zij kunnen dit jaar helaas niet naar het Zappanalefestival, dus komende week zullen we ze niet zien. We lopen terug naar de Isartor en pakken daar tram 16 naar de Karlsplatz. In een hippe jongerentent in de Bayerstrasse drinken we nog wat en vervolgens lopen we de Schillerstrasse weer in. Hoop nachtclubs en sexy tenten, valt ons op. Het is er een drukte van belang. Daar staat ons hotel midden tussenin. Rond middernacht zijn we terug in de hotelkamer en gaan we slapen. Vakantie.

–

Zondag 15 juli: van Amsterdam naar München
Half zes gaat de wekker. Anderhalf uur later verlaten we het hotel. Het is doodstil en zonnig in de Koninnginneweg. We hebben tram 2 naar het Centraal Station. Daar kopen we broodjes voor onderweg en om acht uur vertrekt onze ICE. Het is nog redelijk rustig in de trein. De reis verloopt comfortabel en voorspoedig. Hoewel, er is wat oponthoud in het Ruhrgebied. Als we in Mannheim aankomen, hebben we meer dan twintig minuten vertraging. De overstaptijd is slechts tien minuten, dus gaan we daar de aansluiting missen. Gelukkig heeft de aansluitende trein ook meer dan twintig minuten vertraging. Als we op het perron staan te wachten, wijst een man naar mijn shirt. ‘Drink tea and listen to PROG’, staat erop. Hij graait in zijn koffer en haalt het tourboek van King Crimson tevoorschijn. Ha, hij was er gisterenavond ook bij. ‘Crazy,’ vond hij het. Wij gaan naar München om ze morgenavond nog eens te zien. Hij ook! Dan is de trein er en kunnen we de tweede helft van de reis maken. Om vier uur staan we op station München Hbf. Eerst maar eens naar de infobalie om onze rit van dinsdag te controleren. Inderdaad, we moeten met een omleiding en krijgen een alternatief reisplan plus een stempel op onze ticket. Naar het hotel is nog geen vijf minuten lopen. Het blijkt een nogal drukke Arabische buurt. De kamer is prima, op de vijfde en bovenste verdieping en we merken niets van de drukte op straat. Als ik wat benodigdheden uit de koffer graai, merk ik dat mijn leesbril kapot is. Nu heb ik nog wel een goedkoop reservebrilletje, maar het is jammer dat mijn fijne rode bril onbruikbaar is. We wandelen via de Sendlinger Tor naar de Isar. Daar drinken we iets bij een café, vervolgens lopen we naar het Gärtnerplatz, in de hoop dat we er een fijne eettent vinden. Niet. Overal is het een wat dooie boel. Wel veel toeterende auto’s van waaruit de Franse vlag wappert. Zeker een WK voetbalfinale gespeeld. We vinden een Indiaas restaurant. Als we er naar binnen gaan, is er nog niemand (het is al rond acht uur), maar later zit de zaak aardig vol. We eten lamscurry en tandoori grill. Het is al donker als we terug lopen. We komen vanaf de andere kant de Schillerstrasse in en daar is het doodstil. Om elf uur liggen we in bed. Vakantie.

–

Zaterdag 14 juli: King Crimson, Concertgebouw, Amsterdam
Nog gekker: geen wekker. Lekker. Toch om kwart voor zeven uit bed. Ook goed. Koffie, webstek. Ik haal broodjes bij de Turkse bakker. Ook pak ik de twee koffers in. De Zoon is op tijd voor brunch. We maken op wat op moet. Nog even afwassen, stofzuigen en het afval naar de containers brengen. Dan is het begin van de middag en gaan we op weg. We hebben de trein van kwart over een en een uurtje later zijn we in Amsterdam. Tram 16 brengt ons naar het Valeriusplein en niet veel later staan we in een hotel aan de Koninginneweg. Of het gesprek in het Engels mag. Ik vrees het ergste. Jawel, er is iets aan de hand met de kamer die we hebben geboekt. Natuurlijk. Maar we kunnen naar een ander hotel, als we ons daar melden komt het helemaal goed. We lopen tweehonderd meter en verhip, daar bevindt zich een hotel. Zowaar, er is een kamer voor ons. En nog een bijzonder aangename ook. We gooien spullen van ons af en gaan dan iets drinken in de Cornelis Schuytstraat. Even later drinken we iets verderop nog iets in de Cornelis Schuytstraat. En dan nog weer iets later eten we carpaccio en Italiaans lam op het Cornelis Schuytplein. Om zeven uur betreden we het Concertgebouw. Eerst maar eens boodschappen doen: shirt, tourboek, The Elements Tour Box 2018. Dan de zaal in. Mooi, heel mooi. Ik ben er nog nooit geweest (wel in de kleine, maar nooit in de grote), maak wat foto’s (er komt gelijk een Engels sprekende meneer op me af dat ik geen foto’s tijdens de show mag maken en dat terwijl de show nog niet eens begonnen is) en heb hoge verwachtingen van de akoestiek en het geluid. Acht uur is het zover. King Crimson op het podium. En: het geluid valt me wat tegen. Het achtkoppige beest produceert vaak een muur van muziek en daar is de zaal niet op gemaakt: zeker bij de luide beukstukken is er veel echo en dan kan ik niet goed horen wat ieder instrument speelt. In de rustiger passages gaat het wel heel goed. Ik had drie wensen en die drie wensen krijg ik nog vervuld ook. Bolero (helaas niet de gehele Lizard-suite), een prachtige Islands en een verstilde Moonchild. Leuke verrassingen: Cadence And Cascade en Fallen Angel. Om elf uur is het echt afgelopen. We lopen de Koninginneweg af, gaan halverwege op een terras nog iets drinken en om twaalf uur proberen we te slapen. Vakantie.
Muziek vandaag: Corridor (Steve Jansen), Apollo (Brian Eno), To The Bone (Steven Wilson)

• • •
 

Geen reacties »

No comments yet.

RSS feed for comments on this post.

Leave a comment