Buiten
Leestip.
Omdat het (nog heel even) boekenweek is.
Met mijn vingertoppen streel ik de bladzijde. Ze voelt glad, zacht en prettig. Ik draai langzaam rondjes, alsof ik de emotie die van het papier af spat kan aanraken. Helaas lukt het niet. Het boek ligt opengeslagen en vanaf de tafel kijk ik uit het raam. Buiten is het lente. Wel fris zo vanmorgen vroeg, maar het zonnetje gaat vandaag nog volop schijnen. Ik buig weer voorover en kijk naar de woorden. Die woorden vormen een zin, die zin vormt met meerdere zinnen het verhaal dat ik lees. Ik ril, maar niet van de kou. Het gebeurt me heus wel vaker dat een verhaal me raakt, maar dat het zo dichtbij mijn eigen verhaal komt, dat niet.
‘Ik houd het niet meer vol,’ zegt de vrouw. Ze zegt het nog eens. ‘Ik houd het niet meer vol’ En nog eens en nog eens. Verder doet ze niets. Toch is ze doodmoe. Ze ligt in bed, ook als het buiten licht is en het leven volop aan de gang. Ze wil slapen, maar het lukt niet. Dus neemt ze slaapmedicijnen.
Haar man wil haar helpen, maar hij kan het niet. ‘Ik kan je niet helpen,’ zegt hij. ‘Je moet er zelf uitkomen.’
‘Ik houd het niet meer vol.’
‘Het komt goed,’ zegt hij. ‘Zo gaat het altijd. Je voelt je verschrikkelijk en denkt dat je het niet redt. Je wilt opgeven, maar dan komt het moment dat het vanzelf weer beter gaat. Zo gaat het altijd.’
‘Nu niet. Ik houd het niet meer vol. Je moet me helpen.’
‘Dit moet je zelf doen. Ik heb andere dingen.’
De man doet de was, kookt eten voor de kinderen en zichzelf, ruimt de rommel op. In de weinige tijd die hij even voor zichzelf heeft, gaat hij werken. Hij schrijft over wat hij in zijn gezin ziet gebeuren, over zijn woede en over zijn angst.
De vrouw gaat weer naar bed. Ze ligt in het donker, terwijl de kinderen buiten in de tuin en in de zon spelen. Hoort ze het gespetter en het geschreeuw uit het opblaasbare zwembadje? Of sluit ze zichzelf helemaal op, in haar kamer, in haar duisternis, in die beklemmende griezelfilm in haar hoofd? Ze houdt het niet meer vol.
De man maakt haar wakker. Het lukt niet. Hij schudt haar heen en weer. Ze wordt niet wakker. Dan ziet hij het lege doosje naast haar hoofdkussen en begrijpt hij het.
Mijn vingers beklimmen de bolling van het papier. Ze glijden vanaf de kantlijn omhoog langs de zwartgedrukte letters. De tinteling in de toppen is warm. De paniek in het verhaal doet de warmte omslaan in kou. Ik ken het zo goed. Even wil ik geen woorden, geen tekst. Mijn hoofd draait zich weer naar het licht dat door het raam komt. Er prikt iets achter mijn ogen. Buiten is het lente.
–
Apeldoorn, maart 2017
–
Leestip: Lente (Karl Ove Knausgård)