Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 17 oktober:
Alles voorspoedig en wel, vanmorgen. Op tijd op, op tijd de deur uit, op tijd op het werk, op tijd alle klussen klaar. Tussendoor op tijd even naar buiten voor een rondje.

Ook in de middag kan ik veel doen. Met mijn ontwikkelplan aan de gang, onder andere. Iets voor half vijf ren ik naar de bus en om zes uur is ik thuis. Pff. Het is qua energie zwaar, maar het lukt.
De Vrouw heeft bamisoep klaar en we kunnen gelijk aan tafel. Mooi, goed. Dan komt de vraag: gaan we nog weg, vanavond? Eigenlijk heb ik er geen zin in en puf voor, maar ik wil kijken hoe het gaat. Iets na achten zitten we op de fiets.
In het Beekpark is het jaarlijkse herfstfestivalletje Roots in the Woods begonnen. We treffen Heidi en Auke al snel. (Het lijkt wel afgesproken werk!) Na een kort rondje gaan we zitten en kletsen we wat. Altijd goed. En Max zie ik ook; we spreken elkaar kort maar goed. Ik haal voor een tientje munten. Er is een (duur) drankje, er zijn zeer veel mensen bij de bar, er is lawaai in de tenten, er is eigenlijk zeer weinig te beleven. We gaan nog een uurtje bij Auke in de tuin zitten en uiteindelijk zijn we om kwart over twaalf thuis. Ik heb het gered. En het was niet eens erg. Het was nogal aangenaam, eigenlijk.

–

Donderdag 16 oktober:
En voort gaan we weer. Alles voelt wel uitgerust. Op het werk komen er wel veel klusjes op me af; mijn planning loopt geheel uit de klauwen. Niet erg; morgen een rustige dag met veel tijd en ruimte voor achterstallig gedoe. Wat me wél lukt, is tussendoor pauze nemen en rond het middaguur loop ik naar buiten.

In de middag slaat de vermoeidheid toe. Niet erg, maar heel fijn is het niet. Om zes uur ben ik weer thuis.
Het avondeten is een geinige dis: de kip van eergisteren, een rookworst van ver over de datum, prei die ik gisteren even kort smoorde, dit alles in een ovenschaal met daaroverheen de bloemkoolpaprikakaassaus van eergisteren. Na nog geen half uur in de oven staat het op tafel. De Vrouw heeft er een salade bij gemaakt en we kunnen nog vóór half zeven weer ván diezelfde tafel. Diezelfde Vrouw gaat nog werken.
Ik knal Walking On A Sunlight Beam (Lunatic Soul) nog eens in de cd-speler en doe wat achter de pc. (Op FOK! is morgenochtend een gat in het rooster gevallen; ik mag een niemendalletje plaatsen en dat doe ik dan ook.) Na het journaal lees ik aan de keukentafel het Büchboek uit, begin ik in Reizen met Charley (John Steinbeck) en hoor ik Daughter Of The Spring (Mor Karbasi) en A Map Of The World (Pat Metheny) tot het half elf is. En dan? Ja, dan.

–

Woensdag 15 oktober:
Pas om negen uur wakker! En dan nog even lekker in bed liggen. Half elf beneden. Koffie, de krant, Seraphim (Paul Sutin & Steve Howe) en allerlei huishoudelijks.
Eind van de morgen fiets ik een rondje langs de biowinkel, supermarkten en Turkse winkel. Het is uitstekend weer en ik word er opgewekt van. Als ik weer thuis ben, draai ik Limonchiki (Amsterdam Klezmer Band), drinken we nog een kop koffie en gaan we iets eten. Daarna ruimen we tuinstoelen en tafel uit de achtertuin op (onder de carport) en wandel ik naar de Eglantier voor een ringetje (de zwanenhals van de wastafel in de badkamer lekt sinds ik er vorige week iets aan heb zitten prutsen). Het ringetje vind ik zowaar (€1,00) en als ik om vier uur weer thuis ben, zit het er zo op. Nu hopen dat het niet meer lekt.

De Vrouw gaat werken. Ik zet Pictures At An Exhibition – Deluxe Edition (Emerson Lake & Palmer) op en buig me eens over een artikel dat Reinier heeft geschreven voor een vies blad. Of ik wat correcties en commentaren wil leveren. Dat wil ik natuurlijk. Het kost me even tijd en ik zie geen blote tieten.
Half zes ga ik me aan het eten wagen. Ik braad een rollade en maak in de tajine een stoof van ui, paprika, peper en spitskool. Waarom ook niet?
Als De Vrouw terug is, kunnen we eten. Het smaakt. En daarna maak ik de ovenschotel voor morgen: allerlei restjes van gisteren bijeen, met daartussen gesmoorde prei. Perilous (Glass Hammer) is afgelopen en we zien het journaal. Dan ga ik aan de keukentafel zitten. Al lezende hoor ik het eerste deel van de speciale editie van Exposure (Robert Fripp) en uiteindelijk Voyage Of The Acolyte (Steve Hackett). En dan? Dan.

–

Dinsdag 14 oktober:
Het lukt me om op te staan. Eigenlijk gaat alles goed, vanochtend. Ook de reis naar de werkplek verloopt voorspoedig en op de werkplek zelf ga ik fiks aan de slag. Tussen de middag kan ik een half uur buiten lopen.

En dan weer verder. Heel veel dingen die ik op de planning had, komen af en schieten op. De rest? Donderdag weer!
Om zes uur ben ik thuis. Even de krant, dan Abandoned Dancehall Dreams (Tim Bowness) en Zoom (Electric Light Orchestra) en we kunnen eten:

Het is inmiddels al kwart over acht en ik zit in de keuken te luisteren naar Second Nature (Flying Colors) en te lezen in het Büchboek. Nog even Evening Star (Fripp & Eno) en de dag is alweer voorbij.

–

Maandag 13 oktober:
De eerste werkdag van acht uren lang. Ben benieuwd.
Ik ben op tijd op en als ik om half acht het laatste stuk naar de nieuwe werkplek wil lopen, word ik ingehaald door een collega die me een lift in de auto aanbiedt voor het laatste stuk. Ik ben nu wel zeer vroeg op het werk.
Beetje vreemde dag: van alles gebeurt er plotseling en tussendoor; toch kan ik ook heel veel geplande werkzaamheden uitvoeren. Pas om een uur of een kan ik buiten een rondje lopen.

In de namiddag is het wat rustiger en kan ik ‘meters maken’. Om half vijf zit ik in de bus en om zes uur ben ik thuis. Zo zal het voorlopig gaan.
Ik lees de krant, hoor Walking On A Flashlight Beam (Lunatic Soul) en maak eten. Deze keer wordt het een stoempje van zoete aardappel met veldsla. Gyros erbij, een salade en de Deluxe versie van John Barleycorn Must Die (Traffic) en de maaltijd is compleet.

Als alles opgeruimd is, lees ik. Later hoor ik nog wat. En ik koop bij een online boekwinkel vier e-boeken voor achttien pleuro. Maar dan! Dan is het alweer half elf. Mijn rechterschouder doet pijn; dat lijkt een slijmbeursontsteking te worden en betekent dat ik mijn oefeningen van vorig jaar (toen ik hetzelfde had, maar aan de linkerzijde) weer kan gaan doen. Bovendien ben ik al sinds het begin van de avond erg moe. Ik zal mijzelf moeten trainen in het volhouden van deze langere werkdagen.

–

Zondag 12 oktober: Posterholt, landgoed Aerwinkel en terug naar huis
Zo tegen negen uur ben ik op en ga ik naar beneden. In de achtertuin is het fris, maar zeer mooi.
Er is uiteindelijk een uitgebreid ontbijt dat we ons goed laten smaken. Daarna wandelen we naar buiten. Nog geen kilometer van huis is landgoed Aerwinkel. We kijken er wat rond en komen terecht in het buurdorp Reutje. (Verder zeg ik niks.) Bij het plaatselijke café drinken we koffie en dan lopen we weer terug.

Iets voor drie uur staan we voor het station in Roermond en nemen we afscheid. Het was een geweldig weekend, mooi om de mensen weer te zien en te spreken. Dagmar en Petter zijn geweldige gastvrouw en heer. Heel erg bedankt! Thank you, danke schön en tack! Komen jullie het snel eens bij ons inhalen? Dat zou gaaf zijn.
Half zes zijn we thuis. Ik draai een laatste was, zet Bridge Across Forever (Transatlantic) op in de keuken en maak het avondmaal: het restant pompoensoep en ratatouille, met daarnaast nog wat rosbieffiletlapjes en naan.
Aan de pc bewerk ik de foto’s van dit weekend en ik plaats ze op deze webstek. Niet heel veel later is het half elf geweest en ga ik slapen. Ik ben moe, maar niet uitgeput. Het was een goed weekend.

–

Zaterdag 11 oktober: naar Roermond en Posterholt
Iets voor half zeven. De wekker gaat. Op zaterdag? Ja, op zaterdag.
Twee uur later zitten we op de fiets naar het station en om elf uur komen we aan in Roermond. Daggie en Petter staan op het perron. We rijden met hun auto naar een parkeerplaats bij een Outlet; vandaar gaan we te voet naar het centrum van Roermond. Echter, eerst moeten we die outlet over. Het is een enorm complex van kunstig aangelegde straatjes en Duits aandoende winkels. Alles ziet er spic en span uit en het is NEP met hoofdletters. Opvallend is ook dat het er stampvol loopt met Duitsers.
Gelukkig zijn we snel in het oude Roermond. Via de markt lopen we naar het Munsterplein. Daar gaan we op het terras zitten voor een kop koffie en later een broodje. Hier is de eerste gelegenheid om echt bij te kletsen. Vervolgens slenteren we via de Neerstraat (waar voorheen kunstgalerie Pittstowe was – u weet nog wel, waar Billy en ik ooit midden in de nacht in 2007 onze verhalen van ons af brulden -, dat inmiddels een schoenenzaak is) naar de Roer en de jachthaven. Vervolgens via de markt langs de Sint Christoffelkathedraal en dan weer naar de auto.

Eind van de middag zijn we in Posterholt. Het huis van Daggie en Petter is op zichzelf niet zo heel bijzonder, maar hun achtertuin is geweldig: het heeft een overdekt terras dat uitkijkt op het aardappelveld, de weilanden en het achterland. We krijgen vlaai en haring en knäckebrot. De buren Marjolein en Wilfried komen nieuwsgierig buurten en het wordt bijzonder aangenaam.
Petter heeft zalm uit de oven en aardappelpuree gemaakt. Na het eten ploffen we op de bank en zien we wat muziekfilmpjes. Dan is het half twaalf en is iedereen moe. We gaan naar de zolder en daar slapen we in.
Foto’s staan hier.
Zevenenveertig weken.