Bas Langereis leest u voor!

Vrijdag 22 augustus:
Half zes. Donker. Wakker.
Ik heb een snelle verbinding met de bus en zodoende ben ik al om half acht op het werk. Daar kan ik weer veel doen en afhandelen. Grappig: ik werk halve dagen en neem voor twee collega’s waar en toch zit ik nog ruim in de tijd. Iets na half een zit mijn werkweek erop.
Op de terugweg koop ik in het centrum van Arnhem bij de platenwinkel Pale Communion (Opeth) en The Hobbit 1 – An Unexpected Journey – Original Motion Picture Soundtrack (Howard Shore).
Eenmaal thuis om drie uur blijk ik toch zeer vermoeid. De Vrouw is er en vertelt en vraagt het een en ander; vijf minuten later kan ik me daar niet veel meer van herinneren. Dat maakt me plots emotioneel. De tranen staan in mijn ogen. Ook ben ik schrikachtig. Lezen gaat niet goed; ik kan me niet concentreren. De nieuwe Opeth blijkt dan weer wel heel geweldig.
We maken de pruttelpot van woensdag warm en De Vrouw serveert er een salade niçoise naast. Ook goed. We horen de filmmuziek en na het eten zien we het tweede deel van The Hobbit: The desaulation of Smaug. Om tien uur kan ik niet meer.

–

Donderdag 21 augustus:
Vandaag over een maand begint formeel de herfst. De aarde houdt zich daar in z’n geheel niet aan, want deze hele week al regent en stormt het bij vlagen en is het onaangenaam koud. Toch worstel ik me erdoorheen. Onderweg naar de carpoolplek is het trouwens schitterend zonnig weer, dus klaag ik niet.
Op het werk is er weer een stapeltje werk af te handelen. Ik krijg het nog voor elkaar ook. De afspraken voor interviews heb ik volgende week en ik kan ze fijn in Apeldoorn voeren. Dat scheelt weer.
Iets na een uur ga ik richting huis en daar ben ik iets voor drie uur. Onderweg val ik in slaap. Als ik thuis ben, lees ik de krant aan de keukentafel. Ik merk dat ik zeer moe ben en houd mijn ogen met moeite open.
De Vrouw heeft het eten al bijna klaar; de vraag is of ik het wil afmaken. Rond vijf uur gaat ze nog even werken. Ik maak pesto en een fruitsalade en hoor Waiting For The Sun (The Doors), Live at the BBC – Vol One: In Session (Strawbs), Octopus (Gentle Giant), Animation (Jon Anderson).
Het eten gaat er weer in als koek (het is nasi met daarnaast sperziebonen en satésaus en een fruitsalade van meloen, mango en cranberry’s, overigens) en daarna lees ik aan de keukentafel in Man zoekt vrouw om hem gelukkig te maken (Yusef el Halal) en hoor ik Armchair Theatre (Jeff Lynne). Ook ga ik aan de pc de dvd van het Zappanale-concert door The Magic Band zitten kijken. Ik ben nog steeds zeer vermoeid. Slapen is een mogelijkheid. Ik doe het.

–

Woensdag 20 augustus:
Al heel wat beter geslapen, ook al was ik af en toe wakker. Onderweg naar de carpoolplek krijg ik een kleine bui, maar de zon blijft schijnen.

Lekker veel te doen op de werkplek. Ik kan het in alle rust uitvoeren. Iets na twaalf uur ga ik weer naar huis.
Daar ga ik heel even zitten en lees de krant. Aansluitend doe ik een paar boodschapjes en vervolgens zet ik een stoofpot in de tajine op. Sucadelappen, bosui, venkel, prei, rode peper, melk, kokos, sambal, bruine suiker, vijfkruidenpoeder en meer dan twee uur pruttelen maar. Ondertussen Question and Answer (Metheny, Holland, Haines), Flowermouth (no-man) en Dragonfly (Strawbs). En ik maak een ‘oud’ verhaal af: het is een culicolumn geworden en ik zet ‘m klaar op FOK!. ’s Kijken of de redactieleden ‘m zien en inplannen. Ben benieuwd.
De pruttelpot blijkt uiteindelijk zeer goed. Ernaast eten we sla en torentjes van tomaat, mozarella en basilicum, en horen we Adieu, Sweet Bahnhof (The Nits).

Na de maaltijd hoor ik Heaven And Earth (Yes) en Kaleidoscope (Transatlantic), terwijl ik de biografie van Jim Morrison uitlees.

–

Dinsdag 19 augustus:
Slapen lukte niet zo goed. Niet dat ik pijn had; ik had paracetamol geslikt. Ik weet niet goed waarom. Niet erg, ook. De dag begint.
Wederom van alles te doen. Mooie klus komt binnen: ik ga een aantal (voorlopig: vier) mantelzorgers in Apeldoorn interviewen en daar verslag van doen voor een boekje. Ik krijg er twintig uur de tijd voor. Foto’s erbij en dan komt het boekje uit op de Dag van de Mantelzorger in oktober.
De pijn in mijn onderkaak is echt helemaal weg. Wel zit er nog een fikse zwelling.
Ik ben weer om drie uur thuis. Eerst maar eens The Zombies draaien en Just A Collection Of Antique And Curios – Live at the Queen Elizabeth Hall (Strawbs) en dan langzaam het eten gaan voorbereiden. Het wordt een chili met prei, aubergine, peper en bosui en veel kidneybonen. Daarnaast salade van komkommer, avocado, aardbeien en rode bessen. Dat wordt nog wat. En voorts gaan we. Met Tin Drum (Japan) en Kilo/Henk (The Nits).
De chili is ouderwets goed en de salade gaat er ook in. Na het eten lees ik wat en hoor ik Strange Days (The Doors). Daarna bekijk ik de bonus-dvd over het maken van het album Kaleidoscope (Transatlantic).

–

Maandag 18 augustus:
Tralalala, de werkweek begint weer. Onderweg naar de carpoolplek schijnt het zonnetje en ik bedenk me hoe heerlijk het weer is. Aanvankelijk voelt het wel fris, maar al snel is ook dat weg. Tot zover deze weersberichten.
Op het werk gaat het lekker. Een leuke portie klussen, er komt nog wat plots tussendoor, niet eens veel werkdruk; wat wil ik nog meer (salarisverhoging). Deze week ben ik er bijna iedere dag een uurtje langer. Vorige week gingen die vijf halve dagen best oké; ik kan weer voor vier uur betergemeld tot totaal twintig uur hersteld. Om een uur ga ik weer naar huis en ik ben niet supermoe of zo.
Thuis zit ik een uurtje, snijd alvast prei en dan ga ik naar de tandarts. Die ene melkkies moest er nog uit. ‘Vandaag afscheid van uw jeugd,’ grapt de assistente nog. ‘U haalt me de woorden uit de bek,’ wilde ik zeggen. ‘En daarna is mijn jeugd aan de beurt.’ Het is allemaal zo gepiept. Met de verdoving voel ik er niets van. Een kwartier later sta ik weer buiten met een gaasje tussen mijn kaken geklemd.
Ik rijd via de supermarkt terug naar huis en haal de benodigdheden voor bamisoep. Nog voor zeven uur is het klaar. Mijn mond is nog grotendeels verdoofd, voelt dik aan en ik heb een beetje bekpijn, maar ‘met een omweg’ lukt eten toch.
Tijdens het koken klinkt Get Rhythm (Ry Cooder) en Omsk (The Nits), na het eten The Doors (The Doors) en Genesis Revisited – Live at The Royal Albert Hall (Steve Hackett). Inmiddels heb ik Planeet Literatuur uitgelezen en begin ik aan Jim Morrison, de biografie door Jantje en Pietje (of hoe heten die lui? Even kijken: ze heten Jerry Hopkins & Daniel Sugerman)
Aan het eind van de avond is de verdoving echt uitgewerkt.

–

Zondag 17 augustus:
Zo om negen uur ben ik uit bed. In de woonkamer tref ik Arie en we kunnen mooi bijkletsen. Dan is er ontbijt en iets na het middaguur wandelen we naar het station. Het was een rustig, ontspannen en zeer aangenaam weekend. Bij Jolande en Aar is het altijd goed vertoeven. Dank jullie wel!
Zo rond half drie zijn we thuis. Op de fiets van het station naar huis is het koud; ik heb weer vingers zonder bloed erin. Thuis gauw een vest aan.
Het avondeten bestaat uit het restant courgettesoep en een paar pizza’s. Onder het eten vraagt De Vrouw of we een film gaan kijken. Zal ik het doen? Ik ga het doen.
Zowaar, het lukt me om de meer dan drie uur durende The Hobbit 1 te zien en te volgen. Maar dan is het ook echt op met de energie. Morgen weer een dag.

–

Zaterdag 16 augustus: Vuurwerkfestival in Scheveningen
We zijn op tijd op. Ik als eerste. De meeste was hebben we gisteren al gedaan. Voor nu is het koffiedrinken en een boel Keith Jarrett horen. Iets na tien uur stappen we op de fiets naar het station. Voor het eerst reist iedereen met de OV-chipkaart met de trein. Dat is even puzzelen. Nog voor twaalf uur zijn we in Gouda.
Arie haalt ons bij het station op met de auto en neemt ons dan mee naar hun huis. Daar is Jolande ook. Er is koffie, broodjes en soep. Veel tijd om te blijven hangen nemen we niet; we stappen weer in de auto en rijden naar Scheveningen. Vrij dicht bij de haven vinden we een parkeerplek.
We wandelen langs de havens naar de zee. Dan slenteren we over een havenpier heen en weer. Op de boulevard drinken we iets in een strandtent en daarna gaan we terug naar de haven. Bij de beroemde vishandel Simonis is een eetgelegenheid. Het is er zeer druk, maar toch worden we snel geholpen. We bestellen kibbeling en scholfilet. Het is niet alleen veel; het is vooral ook zeer smakelijk. Inmiddels is het er nog drukker geworden. Het lawaai en de krioelende mensenmassa is er heel erg, maar ik red het. In alle rust kunnen we onze vis eten.
Vervolgens flaneren we de boulevard over in de richting van het Kurhaus. Ik ben er ooit geweest, heel lang geleden, maar weet er niet veel meer van. Als het gaat schemeren, vinden we een plekje in een strandtent. Daar is koffie, chocolademelk en thee.
Om kwart voor tien begint het vuurwerkfestival. Twee landen geven vanavond een korte show. Het siervuurwerk wordt afgeschoten vanaf een ponton die iets in zee, voor het Kurhaus, ligt. De eerste show valt een beetje tegen: het is wat iel en verdwijnt in de grote lucht. En het is met nog geen tien minuten voorbij. We hebben op het strand aan de waterlijn gestaan en gaan binnen in een strandtent weer warm worden met thee. Om half elf is de tweede voorstelling. Die is duidelijk beter, grootser en indrukwekkender.
En dan, nog voor elf uur, is het afgelopen. Er blijken zeer veel mensen te zijn, want op de boulevard in de richting van onze parkeerplek, is het druk. Het is nog even stappen naar de auto. Onderweg terug op de snelweg blijkt de verlichting van de auto het niet meer goed te doen (later ontdekt Arie dat de V-snaar ontbreekt), maar toch komen we veilig in Gouda. We praten wat na en zoeken onze slaapplek. In de logeerkamer hebben we een groot opblaasbed en het is iets voor een uur als we gaan slapen.
Negendertig weken en ook nog eens negen maanden.