Bas Langereis leest u voor!

8-9-10!

Arie en Jolande trouwden in Gouda. Ik heb maar een paar plaatjes geschoten van de middag vóór de officiële plechtigheid:

En bazbo mocht spreken:

Geacht bruidspaar,

Nou ja: geacht, dat is misschien wat overdreven. Gezeven bruidspaar. Nou ja, bruidspaar. Zover is het nog niet. Stelletje. Nou ja, stelletje. Wat voor stelletje? Peper- en zoutstelletje? Gasstelletje? Fototoestelletje? Wij zijn hier bijeen (nou ja, één? Er zitten er hier twee)… Wij zijn hier bijtwee (nou ja, twee? Hoe zit het dan met die familie en die vrienden?)… Wij zijn hier bijvijftig om te vieren (nou ja, vieren – we waren met z’n vijftigen). Om te vijftigen dat deze twee mensen straks het ‘ja-woord’ tegen elkaar gaan zeggen. Vindt u dit allemaal heel flauw woordgrapjes? Kijkt u dan vooral niet op www.wiwawo.persijn.net.
Aan mij, als ambtenaar van de Burgerlijke Stand, de twijfelachtige eer om u in de echt te verbinden.
Stelletje, ik richt graag niet het woord tot jullie, maar liever tot de mensen die getuige moeten zijn van jullie onvergetelijke daad van vandaag.

Beste mensen, wat ben ik blij dat ik Jolande eigenlijk ook niet zo goed ken. Dat zeg ik niet omdat ik Jolande niet aardig vind. Integendeel. Nee, bij het voorbereiden van deze toespraak heb ik wat vrienden en vriendinnen van Jolande gevraagd of zij mij leuke wetenswaardigheden over Jolande konden verschaffen. Dat konden ze niet. Tenminste, er was slechts één reactie en die was op het niveau van: “Poeh, daar vraag je me wat, eigenlijk weet ik niets bijzonders.” Blijk ik dus niet de enige te zijn die Jolande niet zo goed kent. Zodoende. Eén van de stopwoordjes van Jolande. Zodoende.
Wat valt er dan wél over haar te melden? Jolande zit hele nachten te kijken naar TellSell-reclames op televisie. Dat kan niet anders. Heeft u haar keuken wel eens gezien? Die staat vol met elektronische frikadellenpletters, zelfreinigende zuurkokers, volautomatische leverpulveraars en randgestroomlijnde inductiekonijnendarmworsthakmachines. Als er maar een stekker aan zit. En ze gebruikt ze ook nog. Zegt ze.
In het dagelijks leven is Jolande activiteitenbegeleider en dat zullen we weten ook. Ze maakt sieraden en eigenwijze kleren, vooral paarse en Simply Red, onder de naam ‘KlijntjeKnurf’. Met een taalfaut in de naam. Eigenwijze kleren? Nou, kijk eens hoe ze er vandáág uitziet.
Zodoende. En dan het verhaal over de Webkip. Dat is helemaal Jolande’s pakkie-an. Om de haverklap verkleedt ze zich als een wit stuk pluimvee en probeert ze met bekende Nederlanders op de foto terecht te komen. Een heuse starfucker, ja ja. Zo iemand wíl je niet eens goed kennen, dus ik begrijp u best. Zodoende.

Iemand die ik helaas wél wat beter ken, dat is Arie. Of Jan. Is het nu Jan of Arie? Hij noemt zich soms Aarjan en dan weer Aar. Hij noemt zijn blog op internet ‘Aar’s log’. Dat soort grappen. Ik heb hem in 1986 leren kennen als Arie en ik zal vandaag geen Abrahamgrapjes maken.
Arie kan in een deuk liggen om malle woorden. Als je maar lang genoeg bij hem in de buurt bent (enkele seconden is al voldoende), dan giert hij al van de lol. En vindt hij álle woorden mal.
Zo liep ik ooit eens met hem door het centrum van het pittoreske Emmen, op zoek naar een leuke eetgelegenheid. We passeerden een winkel die gespecialiseerd was in vloeren van kurk en vinyl.
“Kijk, Arie,” zei ik en ik wees in de etalage. Daar stond een grote doos met daarop in het Scandinavisch gedrukt: ‘Korkböden’. Goed voor vijf minuten Arie bröllen van de lach. “Maar zie naast deze winkel! Een Italiaans restaurant!” We gingen naar binnen. Toen de ober kwam, bestelden we een ‘Pizza Korkböden’. We werden de zaak uitgezet vanwege het lachlawaai dat Arie veroorzaakte.
Een andere keer was hij dagenlang niet aanspreekbaar omdat ik het woord ‘Rabobank’ van achter naar voren had uitgesproken. ‘Knabobar’ werd het geheime woord van een hele kindervakantieweek en is tot op de dag van vandaag in gebruik om het bankbedrijf te benoemen.
Ook leuk: ergens in Brabant vonden we op een kartonnen bord, vastgemaakt aan een lantaarnpaal, de aankondiging voor een streekgebonden evenement: ‘Trekspektoakel’. Met OA. Echter, het bord was te klein, dus was het woord afgekort: ‘Trekspek’ streepje en dan op een nieuwe regel ‘toakel’. Met OA. Wederom Arie de slappe lach.
Het zal dan ook niemand verbazen dat Arie sinds enkele jaren de webstek ‘Wi wa woordjes’ exploiteert, waarop we de betekenis vinden van woorden als: neprob, pastaabortus en toreslet.

Ik moest Abraham – eh, sorry – Arie leren kennen in de tijd dat hij in de Abrahamse – o nee, Apeldoornse wijk Zevenhuizen voor een buurthuis schillen ophaalde. Arie was jarenlang daarna nog de trotse eigenaar van een heuse trekker, al zal hij nu om heel andere redenen om dat woord lachen. Trekker. Haha. Heel dubbelzinnig.
Ik herinner mij een verjaardag van zijn zoontje. Die werd een jaar of acht oud. Tegelijkertijd bleek de hond ongesteld. En nogal aanhalig. Arie droeg een spierwitte broek. Niet lang. Grote rode vlekken. Toen de oppas vroeg: “Zou je niet even een andere broek aantrekken?” zei Arie: “Nee, dat doe ik dus écht niet.” Net als vandaag.
Dames en heren, over Arie en zijn avonturen op die kindervakantieweken, daar kan ik u boeiende verhalen over vertellen. Ik heb er te weinig tijd voor, maar in ieder geval moet ik hier de legendarische vogelverkleedpartij vermelden. Bij dezen is het dan vermeld. Om voor de nieuwsgierigen een lang verhaal kort te maken: Arie in zwembroek met in zijn ene hand een pot met stroop en in zijn andere hand een zak met veren. Leg dat na afloop van de verkleedpartij maar eens uit aan de overige campingbezoekers langs de kant van het zwembad, als je dreigt om erin te duiken!

Iedereen hier aanwezig weet hoe deze twee elkaar hebben leren kennen. In een elektronische kaartenbak. Het datingbureau had bij aanmelden wel een restrictie: “U mag maar uit drie personen kiezen. En u moet zelf onderling uitmaken welke drie.” Dit was even een grapje voor de vrijgezellenfeestgangers.
Al snel bleek het huisje van Arie met anderhalve meter veel te smal. Jolande bracht namelijk niet alleen zichzelf mee, maar vooral ook haar twee opgroeiende kinderen. Meestal waren die ondergebracht bij Els, omdat die ze reserveerde – er lag een agenda klaar bij de telefoon -, maar soms paste Jolande toch ook zelf op ze. Arie’s huis was te klein en dus verhuisde de hele meuk naar de Van Persijnstraat. Toen ze er eenmaal lekker gesetteld waren, gingen de drie zoons allemaal kort na elkaar het huis uit. Maar kennelijk was er nog steeds niet genoeg ruimte in huis, want nog iets later moest er nóg een huis komen. Dit keer in Turkije. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Geen huurders, bijvoorbeeld. In Turkije beraamde het stelletje hun snode plannen voor deze bruiloft en is de foto op de trouwkaart tot stand gekomen.
Fotografie is namelijk een gezamenlijke hobby en die zien we in meerdere activiteiten van het stelletje terug: op de webkip, in Aar’s log, op de reclamesite van het huis in Turkije, tegenwoordig ook tijdens Dutch Pro Wrestling en natuurlijk bij de Clownerie. Jazeker, Arie is actief met clownerie. Inderdaad. Zie het stelletje nu eens zitten. Dit is echt een foto waard.

Begreep u die trouwkaart ook niet? Dan leg ik het even uit. Van de kaart: ‘E. L.’ op die steen staat niet voor ‘Ellendig Leven’, ‘Expres Lachen’ of ‘Eindeloos Lijden’, maar voor ‘Echte Liefde’. Wat betekent ‘Evet’? Het is niet de afkorting voor: ‘Enkels, Voeten En Tenen’, ‘Eindelijk Vijftig En Tof’, ‘Eén Voor Eén, Trut!’ of ‘Eerst Vandaag Even Trouwen’? Nee, ‘evet’ is Turks voor ‘het ja-woord’ En die steen is om je eigen glazen mee in te gooien.

Stelletje, hoe hadden jullie nou gedacht dat deze trouwceremonie zou gaan? Ik kruip weer even in mijn rol als ambtenaar.
“Neemt gij, Jolande, deze Jan tot uw wettige echtgenoot? Wat is daarop uw antwoord?”
“Nee. Hij heet toch Arie?”
Kijk nou eens. Trouw jij met die clown? Dat wordt niks vandaag. Daarom heb ik zojuist besloten: dit stelletje ga ik NIET in de ECHT verbinden. Echt niet.
Ik wens u desondanks straks toch smakelijk eten. Het is gratis. En ik ben benieuwd naar wat zij volgend jaar op 9-10-11 voor ons verzinnen. Houdt u die datum vast vrij? Tot dan!

Apeldoorn en Gouda, 8-9-10