Bas Langereis leest u voor!

Een van de mooie dingen in het leven is boodschappen doen. Niet dat ik zoveel nodig heb in het leven, hoor. Een cd’tje en een biertje op zijn tijd en bazbo is tevreden. Daarnaast snak ik naar de aandacht van leuke meisjes en mooie vrouwen. Maar ja, die kun je niet in de winkel kopen. Of soms toch wel?

Als ik dan in de winkel ben, dan heb ik mijn boodschapjes in mum van tijd bij elkaar. Dat komt omdat ik niet zoveel nodig heb. Het bier staat al jaren op dezelfde plek. En dan komt het: afrekenen. Ik ga nooit automatisch in de kortste rij staan. Nee, eerst bestudeer ik uitgebreid wie er achter de kassa zit en dan kies ik mijn rij zorgvuldig. Ik heb zo mijn favoriete caissières. Zo heb je daar de vrolijke Daniëlle, de verlegen Sjarmaine en de ijverige Dominique. Vandaag was mijn favoriete rij die van Stefanie.

Al mijn spulletjes lagen al op de band. Veel was het niet. Wat broodjes voor tussen de middag, rundergehakt en blikken gepelde tomaten voor in de pasta, een flesje wijn voor Vrouwlief en een kratje bier voor mijzelf. Ik vraag me altijd af wat de kassameisjes denken van mijn inkooppatroon. Nooit koop ik groenten en fruit in de supermarkt. Ik heb al jaren een abonnement op een biologisch groentepakket. Dáár haal ik mijn vitaminen uit.

Het kon me niet lang genoeg duren voordat ik aan de beurt was. Hoe langer ik hier in de rij stond, hoe meer tijd ik had om het meisje achter de kassa te bekijken.
Ze leek me lang en slank. De turquoise uniformblouse stond haar mooi, maar verhulde alle lichaamsvormen. Dat was dus wel weer balen. Aan de andere kant: het laat een boel te raden over en fantaseren kan soms ook leuk zijn.
Haar haren had ze los hangen. Steil, donker haar had ze. Haar ogen waren gericht op de band en de scanner. Zelden kijkt ze de klant aan. Alsof ze verlegen is. Maar áls ze me dan aankijkt, dan scheurt de wereld open en openbaart zich een blik die het universum doet schudden. Of zoiets. Haar huid lijkt heel iets getint.
Bijna voorzichtig pakt ze de artikelen van de band en haalt ze ze over de scanner. Ze zit kaarsrechtop. Dat ze je niet aankijkt, maakt de afstand tussen mij en haar alleen maar groter. En het mysterie rondom haar heen ook.

Ik was bijna aan de beurt. Met bijna open mond stond ik naar haar te gapen. Hoe zou het zijn om met dit meisje over het palmenstrand te lopen? Ik zou het wel nooit weten, want ik heb helemaal geen geld om dit meisje mee te nemen naar een palmenstrand. Ik moet eerst en bovenal mijn gezin onderhouden, mijn huis afbetalen en sparen voor onze gezamenlijke vakantie. Aan het eind van de maand blijft er eigenlijk nooit geld over om Stefanie mee te nemen naar een palmenstrand. En van háár inkomen als kassameisje komen we waarschijnlijk ook niet veel verder dan het Veluwemeer.

“Hoi,” zei ik.
Ze keek me niet aan, maar glimlachte even flauwtjes. Zou ze eigenlijk weten welke klant ze voor zich had? Zou ze me herkennen als die ouwe vent met dat lange grijze haar die haar zo staat aan te gapen? Zou ze me herkennen van de foto’s uit de krant? Zou ze mijn stukjes op FOK! lezen? En stiekem hopen dat ik ooit eens over háár zou schrijven? Zou ze ook zo opgewonden raken van mij als ik nu van haar?
“Deze is voor straks,” zei ik en ik legde de emballagebon op het toonbankje. “O, en er staat een kratje Dommelsch achterop.”
In alle rust drukte ze op een paar toetsen. En zowaar: ze sprak! “Dat is dan achttien euro vijfenveertig.”
“Mag ik pinnen, alsjeblieft?”
Het mocht. Wat een schatje is het toch.

Ze sloeg haar ogen even naar mij op. Allemensen, wat gebeurde er toch met mij? Die blik. Ik verdween er volkomen in. En dan die glimlach. Ben ik de man van de grote clichés? Ik werd er totaal door betoverd. Met stomheid geslagen. Mijn mond stond op apegapen. Ik moest naar haar blijven staren.
“Wilt u de bon mee?” vroeg ze met haar zachte stem.
De harde zakelijke wereld schudde me bruut wakker. “Oh, eh … nee dank je,” hakkelde ik. “Je hebt het vast goed gedaan. Ik heb alle vertrouwen in je.”
Wéér die glimlach op haar lippen die de wereld deed openscheuren en waar alles en iedereen in verdween. De blik in haar ogen werd ietwat anders. Alsof ze door mijn woorden zelfverzekerder was geworden en zich bewust van het feit dat ik haar stilletjes begeerde. Het maakte haar alleen nog maar bekoorlijker.

Poeh zeg, wat voor dierlijks kwam er opeens in mijn gedachten naar boven? Kan ik hier schrijven over zekere dierlijk lage lusten die zich soms meester van mij maken? Iets met lichamelijke verlangens, het verliezen van mondvocht en bloedtoevoer die ik niet in de hand heb? In hoeverre kan ik hier in details treden zonder dat ik openlijk word opgeknoopt?

Al mijn boodschappen lagen weer in het karretje en de volgende klant was aan de beurt. Ik moest weg. Maar ik wilde helemaal niet weg. Toch deed ik het. Pijn in mijn hart.
Ik moest nog meer boodschappen halen. Bij de Turkse winkel, iets verderop. Daar haal ik vaak de groenten die niet in het groentepakket zitten. Paprika’s, pepers, aardappelen, uien. Ik rekende af. Het meisje achter de kassa woog ongeïnteresseerd de groenten af en tikte wezenloos de bedragen in. Wat een kwakbol. Waarom kan niet ieder meisje zo innemend zijn als de ongrijpbare Stefanie? Snel wilde ik naar huis.

“Stik,” dacht ik toen ik weer op de fiets zat. “Ik ben de melk vergeten!”
Snel nog even langs de supermarkt. Toen ik de schuifdeuren door naar binnen wilde, kwam me iemand tegemoet. Het was Stefanie.
Allemensen, wat zag ze er mooi uit zonder turquoise kassameisjesuniform.

Gelukkig had ze niet zo’n mal tuniekje aan. Je ziet er tegenwoordig veel meisjes en vrouwen mee lopen. Ik vind het heel lelijk; het lijkt wel of ze allemaal zwanger zijn! En niet eens van mij. Niet dat ik ooit nog een vrouw zwanger zou kunnen maken, hoor. Bij mij zijn de essentiële leidingen een paar jaar geleden preventief doorgeknipt. Maar ik had het nu niet over mijn vasectomie. Waarom zou je überhaupt een vrouw zwanger willen maken? Dan zit je na negen maanden met een krijsend mormel dat klauwen met geld kost. Die tijd heb ik gelukkig al ver achter mij gelaten. Mijn zoon is ondertussen al dik zestien jaar en heeft het eindexamen vmbo met succes afgerond. Op naar het mbo gaat hij nu. Dat kost óók klauwen met geld. Maar waar had ik het over? Over meisjes. En dat ik ze niet zwanger wil maken. Zelfs deze mooie Stefanie niet. Toch zou ik wel eens mijn harde plasser in haar willen duwen. Of wat zeg ik nu? Waar het hart van vol is, loopt de mond van over, dat zie je dan maar weer. Word ik nu openlijk opgeknoopt?

Ze droeg een kort zwart leren jack en een strakke zwarte spijkerbroek. Open schoentjes met dunne hakken. Haar haren had ze in een mooie staart. Haar ogen herkenden me.
“Hallo,” zei ze. Ze lachte.
Ik zei niets. Ik kon niets zeggen. Ik stond namelijk mijzelf onherroepelijk te verzuipen in die mooie donkere ogen en die schitterende lach van het prachtige, maar o zo ongrijpbare meisje.

Gelukkig was ik niet al te lang daarna thuis. Daar was Vrouwlief. Van haar houd ik het meest. En zij is gelukkig altijd zéér grijpbaar.

Apeldoorn, juli 2009

Hier lees je ‘m op FOK!.